There and back again, NOT a hobbits tale

Voor sommigen was het al duidelijk, maar hier volgt nog even de huidige stand van zaken.

Buiten onze moeilijke start en het niet vinden van werk, zijn we nog tegen een aantal andere dingen aangelopen dan die we eerder hebben benoemd.
Dit betreffende het dagelijkse leven in Zweden. We zullen proberen het kort op te sommen.
In de tijd dat we in Zweden zijn geweest hebben we met veel expats en locals kunnen spreken, wat ons een nieuwe kijk hebben gegeven, dit strookt met het beeld dat wij al die tijd hebben gehad.

Om te beginnen met de zorg. Die is bij lange na niet zo goed geregeld als dat het ons al die jaren aangepraat is.
Er is een groot tekort aan zorgpersoneel waardoor er belachelijk lange wachttijden zijn en er door privéklinieken met kortere wachttijden buitensporig veel geld wordt gevraagd. We hebben gevallen gehoord waarbij personen pas na een jaar bericht kregen dat er plaats was voor ze bij de zorgverlener. Het principe van een centrale huisarts is ook onbekend in Zweden, daar ga je direct met je klachten naar een gespecialiseerde zorgverlener. Ook is het verhaal omtrent de zorgvergoeding niet zoals het ons is verteld. Bij ons was bekend dat we voor alle zorg verzekerd zouden zijn zodra we werk hadden (en dus belasting betaalden) maar nou blijkt dat er per zorgverlener een eigen risico geldt, elke keer opnieuw.

Daarnaast viel ons de kortzichtigheid van de Zweden ook op. Dit blijkt o.a. wortels te hebben in het onderwijsstelsel dat daar aangehouden wordt.
Pas sinds de laatste 5 jaar wordt er een puntentellingsysteem aangehouden in Zweden, en dan nog maar mondjesmaat. Daarvoor (en nu nog steeds eigenlijk) waren er 3 categorieën leerlingen; gemiddeld presenterend, ondergemiddeld en bovengemiddeld. Viel een kind in de eerste categorie dan was het prima, viel het in de tweede categorie dan werd het kind bijgeschoold zodat deze in de middenmoot zou komen, maar zat een kind in de laatste categorie dan werd er helemaal niks aan gedaan om dat kind nog te stimuleren. Want gemiddeld presteren is al meer dan voldoende daar. Dat zie je terug in de samenleving. Mensen zijn ongeïnteresseerd en ongemotiveerd. Nou zijn wij van mening dat de Nederlanders te prestatiegericht kunnen zijn, maar dit ging echt nergens over. Compleet doelloos door het leven gaan en zich nergens om bekommeren. Dit klinkt misschien idyllisch, maar wij stoorden ons er mateloos aan.

Wij zijn al die tijd op zoek geweest naar rust en ruimte, maar we hebben ons verkeken op de rust die we vonden in een ‘grotere’ stad als Mora. Wij zijn daar al vaker geweest, maar nog nooit zo lang. Nu zagen we echt dat de jeugd weggetrokken is en dat er niet veel te beleven valt buiten het toeristenseizoen om. Daar kwam dan ook nog eens de geslotenheid van de Zweden bij.

Het is altijd ons voornemen geweest om voorbereid te gaan en hier hebben we ook hard voor gewerkt. We hebben ons heel veel ingelezen, zijn elk jaar naar de emigratiebeurs gegaan, verschillende lezingen gevolgd, hebben een hoop mensen gesproken (locals en expats) en verder ervaring opgedaan tijdens verschillende reizen in zomer en winter. Hierdoor dachten we dat we toch zeker wel een realistisch beeld hadden van Zweden. Nu lijkt het erop alsof we al die jaren een te roze bril op hebben gehad. Dan ga je je toch afvragen waar je informatie hebt gemist.

Al met al maakt dit dat we buiten de eerder beschreven toestanden behoorlijk teleurgesteld waren aan het eind van onze trip.
Het hele idee was om een beter leven voor onszelf te creëren, maar we zijn er niet meer zo van overtuigd dat Zweden ons dit, op de manier die we altijd voor ogen gehad hebben, kan bieden. Dermate dat we nu niet zeker meer weten of we in het voorjaar weer terug gaan.

We zitten nu toch noodgedwongen de winter in NL, dus we hebben nog even om dit duidelijk te krijgen voor ons, maar het zal niet makkelijk zijn..