Om de piek te bereiken moet je eerst uit het dal klimmen

Wat kan een mens toch veel meemaken in 3,5 maand. Begin juni met goeie hoop en super enthousiast vertrokken, op naar ons lang verwachte avontuur.

Met de zon aan de hemel en de zomer tegemoet, hebben we hard gewerkt aan een bedrijf wat we wellicht over zouden nemen. Als bushcraft instructeurs aan de slag in het mooie Zweden, dat is waar we al 6 jaar van droomden. Helaas is het verhaal iets anders gelopen dan we hadden gedacht en zijn we na 6 weken (slaven)arbeid verder op zoek gegaan naar ons geluk.
Zweden heeft heel veel moois te bieden, zeker voor ons vakgebied. De provincie Dalarna heeft ons altijd aangesproken door haar natuurlijke diversiteit. Hier hoopten we ook ons geluk te vinden. Aan natuurschoon geen gebrek hier, maar het vinden van werk bleek wat lastiger dan verwacht. Ook de aanvragen van onze persoonsnummers verliepen alles behalve soepel. De Zweedse overheid staat immers ook bekend om hun effectiviteit en snelheid (zo vlug als dikke stront). Terwijl de dagen voorbij gingen en de zomer langzaam over ging naar de herfst begon voor ons de tijd te korten. Vroeg of laat moesten we de knoop doorhakken wat we komende winter zouden doen. In Nederland blijven of terug gaan naar Zweden. De vereisten die we vooraf gesteld hadden waren simpel en moesten voor oktober gerealiseerd zijn; een nieuwe (Zweedse) auto en een voorlopig adres. Maar gezien we vooralsnog geen persoonsnummer hebben, konden we automatisch ook geen auto kopen. Feit blijft dat onze huidige auto de winter niet overleeft en we hier mobiel moeten kunnen zijn, dus zit er niks anders op dan thuis te overwinteren. Komende week vertrekken we richting huis en daar blijven we dus niet alleen maar voor de maand oktober.

Al met al zijn we tevreden over de uitkomst. Eerlijk is eerlijk, we zijn zeker diep teleurgesteld over onze tijd hier. Maar daarentegen hebben we ook óntzettend veel geleerd. Waardevolle kennis die we alleen hier hadden kunnen vergaren. Door het dagelijkse leven te ervaren en door gesprekken met de mensen hier.
Dit maakt dat we veel stof tot nadenken hebben en nu nog niet met zekerheid kunnen zeggen hoe onze toekomst eruit ziet.
 

Een hindernisbaan, honderden euro's lichter bij de tandarts, een spoedbezoekje aan het ziekenhuis, een sollicitatiegesprek deels in het Zweeds, achteruit rijden met een aanhanger, alleen maar slechte bedden en banken, een hoop zorgen en veel geduld verder....zijn we toch trots op wat we gepresteerd hebben. Samen hebben we ons er doorheen geslagen en we kunnen elkaar nog steeds uitstaan. Dat is misschien wel de meest waardevolle ervaring van de afgelopen zomer.

"Op het einde komt het altijd goed, en als het niet goed komt, ben je nog niet aan het einde."